چگونه عبادت بر مغز تاثير مي گذارد؟
پژوهشهاي دكتر نيوبرگ – يكي از بنيانگذاران علم نروتئولوژي- نشان داده است كه عبادت بر نواحي گوناگون مغز تاثير گذار بوده و منجر به بهبود عملكرد مغز، رفاه و افزايش ظرفيت شفقت افراد مي شود. بخش هاي گوناگون مغز كه از عبادت تاثير مي پذيرند عبارتند:
1- لُب پیشانی ( frontal lobe ) كه در پشت پيشاني قرار گرفته و در زماني فعال است كه ما در حال توجه، برنامه ريزي، استدلال، خواندن، صحبت كردن، و حركت اختياري هستيم. اين قسمت در اثر افزايش سن منقبض شده كه منجر به از دست دادن حافظه ، تضعيف عملكردهاي مغز و از همه بدتر، زوال عقل مي شود. انجام حداقل 12 دقيقه عبادت در روز، باعث مي شود كه تاثير مخرب افزايش سن بر مغز، كاهش يابد.
2- anterior cingulated : كه درست در زير لُب پيشاني قرار گرفته است، در زماني فعال مي شود كه ما به ديگران توجه كرده، احساس ديگران را درك نموده و نسبت به آنها شفقت داريم. اين بخش از مغز، انسان را به صورت آشكاري از حيوانات متمايز مي كند. دكتر نيوبرگ اين بخش از مغز را "قلب عصبي" نام گذاري كرده است. عبادت باعث افزايش فعاليت اين بخش از مغز مي شود.
3- لُب آهیانه‌ای ( parietal lobes ) در پشت گوش ها و منطقه گيجگاهي قرار گرفته است و زماني فعال مي شود كه ما خود را جداي از ديگران احساس مي كنيم. فعاليت اين بخش از مغز منجر به خودخواهي مي شود. هنگام عبادت، فعاليت اين بخش افت مي كند و حس خودخواهي از بين مي رود كه نتيجه آن احساس يگانگي با خدا و ديگر اعضاي جماعت و هستي مي شود.
4- دستگاه لیمبیک ( limbic system ) كه در بالاي نخاع قرار گرفته و از بخش هاي گوناگوني (از شماره 4 تا 8 در شكل) تشكيل شده است. اين قسمت اوليه مغز است كه در ديگر حيوانات هم وجود دارد. اين بخش تمدن نيافته مغز است كه براي نزاع جهت بقا طراحي شده است و براي محيط اوليه زندگي بشر مناسب بوده نه جامعه كنوني. اين قسمت وقتي فعال مي شود كه ما احساس ترس، خشم، و ساير عواطف مخرب و بدبينانه را داريم. يكي از اعضاي دستگاه ليمبيك، بادامه مغزي ( amygdale ) نام دارد كه واكنش هاي تند در زمان تهديد را منجر مي شود. فعاليت اين قسمت منجر به بي اعتنايي به ديگران و كاهش شفقت مي شود. عبادت باعث مي شود كه دستگاه ليمبيك، خاموش شده وتوليد عواطف منفي را نداشته باشد.
تاثير عبادت هاي گوناگون بر مغز
به عنوان يك نقش كلي، عبادت، بخش هاي انساني و عقلاني مغز را فعال كرده و بخش هاي اوليه (دستگاه ليمبيك) را غيرفعال مي كند. اين منجر به ايجاد احساس آسايش، كاهش استرس، اضطراب و ساير عواطف منفي مي شود. اما عبادت هاي گوناگون، تاثيرهاي گوناگوني بر مغز دارد. مثلاً اسكن مغزي نشان داده كه وقتي افراد صحبت مي كنند، فعاليت لُب پيشاني كاهش مي يابد زيرا اين قسمت مسئول سازماندهي اطلاعات و تمركز است و وقتي افراد در حال گويش هستند، نمي توانند تمركز كنند.
معلق شدن فعاليت اين قسمت باعث مي شود كه ايده هايي كه افراد در جريانش قرار مي گيرد، تاثير بيشتري بر آنها داشته باشد.
عبادت هاي گروهي، تاثير متفاوتي بر مغز دارد و منجر به آن مي شود كه فرد با جماعتي كه مشغول عبادت هستند، احساس يگانگي بيشتري كند و همچنين احساس منزوي بودن و فرديت را كاهش مي دهد. عبادت هاي گروهي، باعث كاهش فعاليت لب آهيانه اي شده و منجر به احساس يگانگي بيشتر با خدا مي شود.
مديتيشن و مراقبه، باعث افزايش فعاليت لُب پيشاني مي شود. اسكن هاي مغزي نشان مي دهد، كساني كه به صورت دائم و با توجه مراقبه مي كنند، اندازه لُب پيشاني آنها نيز افزايش مي يابد. همچنين مراقبه منجر به افزايش قدرت حافظه و بهبود فعاليت هاي شناختي، برنامه ريزي و تصميم گيري نيز مي شود.
ميزان تاثيري كه عبادت بر مغز دارد، بستگي به تكرار و طول مدت عبادت دارد. عبادت كوتاه مدت و گاه به گاه، تاثير مهمي بر مغز ندارد. پژوهشها نشان داده كه هرچقدر مدت زمان عبادت افزايش يافته و تكرار آن بيشتر شود، منافع ملموس بيشتري ايجاد خواهد كرد.
تاثير عبادت بر عواطف
عبادت منجر به كاهش استرس، بهبود سيستم ايمني، كاهش فشار خون و كمك به نگه داشتن قلب در شكل مناسب مي شود. بر عكس، عصبانيت منجر به فعال شدن دستگاه ليمبيك مي شود كه نتيجه آن، تداوم خشم، حسادت و ديگر نگرش هاي بدبينانه به زندگي مي شود. فعاليت دستگاه ليمبيك منجر به افزايش استرس، آسيب كاركردهاي ايمني، افزايش فشار خون و ريسك بيماري هاي قلبي، ازدياد اضطراب، احساس گناه و افسردگي مي شود. همچنين دستگاه ليمبيك مي تواند منجر به آسيب ديدن لُب پيشاني و ديگر بخش هايي كه داراي كاركرد سازنده هستند نيز شود.
عبادت كنندگاني كه بر ايده هاي مثبت و بينش هاي خوش بينانه نسبت به آينده، تمركز كرده اند بخش هاي مثبت مغز را فعال كرده و دستگاه ليمبيك سيستم را غير فعال مي كنند. اين كار منجر به افزايش تجربه و اظهار شفقت نسبت به خود و ديگران مي شود.
پژوهشهاي دكتر نيوبرگ – يكي از بنيانگذاران علم نروتئولوژي- نشان داده است كه عبادت بر نواحي گوناگون مغز تاثير گذار بوده و منجر به بهبود عملكرد مغز، رفاه و افزايش ظرفيت شفقت افراد مي شود. بخش هاي گوناگون مغز كه از عبادت تاثير مي پذيرند عبارتند:
1- لُب پیشانی ( frontal lobe ) كه در پشت پيشاني قرار گرفته و در زماني فعال است كه ما در حال توجه، برنامه ريزي، استدلال، خواندن، صحبت كردن، و حركت اختياري هستيم. اين قسمت در اثر افزايش سن منقبض شده كه منجر به از دست دادن حافظه ، تضعيف عملكردهاي مغز و از همه بدتر، زوال عقل مي شود. انجام حداقل 12 دقيقه عبادت در روز، باعث مي شود كه تاثير مخرب افزايش سن بر مغز، كاهش يابد.
2- anterior cingulated : كه درست در زير لُب پيشاني قرار گرفته است، در زماني فعال مي شود كه ما به ديگران توجه كرده، احساس ديگران را درك نموده و نسبت به آنها شفقت داريم. اين بخش از مغز، انسان را به صورت آشكاري از حيوانات متمايز مي كند. دكتر نيوبرگ اين بخش از مغز را "قلب عصبي" نام گذاري كرده است. عبادت باعث افزايش فعاليت اين بخش از مغز مي شود.
3- لُب آهیانه‌ای ( parietal lobes ) در پشت گوش ها و منطقه گيجگاهي قرار گرفته است و زماني فعال مي شود كه ما خود را جداي از ديگران احساس مي كنيم. فعاليت اين بخش از مغز منجر به خودخواهي مي شود. هنگام عبادت، فعاليت اين بخش افت مي كند و حس خودخواهي از بين مي رود كه نتيجه آن احساس يگانگي با خدا و ديگر اعضاي جماعت و هستي مي شود.
4- دستگاه لیمبیک ( limbic system ) كه در بالاي نخاع قرار گرفته و از بخش هاي گوناگوني (از شماره 4 تا 8 در شكل) تشكيل شده است. اين قسمت اوليه مغز است كه در ديگر حيوانات هم وجود دارد. اين بخش تمدن نيافته مغز است كه براي نزاع جهت بقا طراحي شده است و براي محيط اوليه زندگي بشر مناسب بوده نه جامعه كنوني. اين قسمت وقتي فعال مي شود كه ما احساس ترس، خشم، و ساير عواطف مخرب و بدبينانه را داريم. يكي از اعضاي دستگاه ليمبيك، بادامه مغزي ( amygdale ) نام دارد كه واكنش هاي تند در زمان تهديد را منجر مي شود. فعاليت اين قسمت منجر به بي اعتنايي به ديگران و كاهش شفقت مي شود. عبادت باعث مي شود كه دستگاه ليمبيك، خاموش شده وتوليد عواطف منفي را نداشته باشد.
تاثير عبادت هاي گوناگون بر مغز
به عنوان يك نقش كلي، عبادت، بخش هاي انساني و عقلاني مغز را فعال كرده و بخش هاي اوليه (دستگاه ليمبيك) را غيرفعال مي كند. اين منجر به ايجاد احساس آسايش، كاهش استرس، اضطراب و ساير عواطف منفي مي شود. اما عبادت هاي گوناگون، تاثيرهاي گوناگوني بر مغز دارد. مثلاً اسكن مغزي نشان داده كه وقتي افراد صحبت مي كنند، فعاليت لُب پيشاني كاهش مي يابد زيرا اين قسمت مسئول سازماندهي اطلاعات و تمركز است و وقتي افراد در حال گويش هستند، نمي توانند تمركز كنند.
معلق شدن فعاليت اين قسمت باعث مي شود كه ايده هايي كه افراد در جريانش قرار مي گيرد، تاثير بيشتري بر آنها داشته باشد.
عبادت هاي گروهي، تاثير متفاوتي بر مغز دارد و منجر به آن مي شود كه فرد با جماعتي كه مشغول عبادت هستند، احساس يگانگي بيشتري كند و همچنين احساس منزوي بودن و فرديت را كاهش مي دهد. عبادت هاي گروهي، باعث كاهش فعاليت لب آهيانه اي شده و منجر به احساس يگانگي بيشتر با خدا مي شود.
مديتيشن و مراقبه، باعث افزايش فعاليت لُب پيشاني مي شود. اسكن هاي مغزي نشان مي دهد، كساني كه به صورت دائم و با توجه مراقبه مي كنند، اندازه لُب پيشاني آنها نيز افزايش مي يابد. همچنين مراقبه منجر به افزايش قدرت حافظه و بهبود فعاليت هاي شناختي، برنامه ريزي و تصميم گيري نيز مي شود.
ميزان تاثيري كه عبادت بر مغز دارد، بستگي به تكرار و طول مدت عبادت دارد. عبادت كوتاه مدت و گاه به گاه، تاثير مهمي بر مغز ندارد. پژوهشها نشان داده كه هرچقدر مدت زمان عبادت افزايش يافته و تكرار آن بيشتر شود، منافع ملموس بيشتري ايجاد خواهد كرد.
تاثير عبادت بر عواطف
عبادت منجر به كاهش استرس، بهبود سيستم ايمني، كاهش فشار خون و كمك به نگه داشتن قلب در شكل مناسب مي شود. بر عكس، عصبانيت منجر به فعال شدن دستگاه ليمبيك مي شود كه نتيجه آن، تداوم خشم، حسادت و ديگر نگرش هاي بدبينانه به زندگي مي شود. فعاليت دستگاه ليمبيك منجر به افزايش استرس، آسيب كاركردهاي ايمني، افزايش فشار خون و ريسك بيماري هاي قلبي، ازدياد اضطراب، احساس گناه و افسردگي مي شود. همچنين دستگاه ليمبيك مي تواند منجر به آسيب ديدن لُب پيشاني و ديگر بخش هايي كه داراي كاركرد سازنده هستند نيز شود.
عبادت كنندگاني كه بر ايده هاي مثبت و بينش هاي خوش بينانه نسبت به آينده، تمركز كرده اند بخش هاي مثبت مغز را فعال كرده و دستگاه ليمبيك سيستم را غير فعال مي كنند. اين كار منجر به افزايش تجربه و اظهار شفقت نسبت به خود و ديگران مي شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر