شادی الهی و آگاهی الهی
ما و همه ادیان دنبال این هستند.
همه ادیان هدفشان از برقراری صلات و نزدیکی به صلات
و مقیم صلات شدن رسیدن به حس حضور، شادی الهی و آگاهی الهی است.
شادی الهی برای ما کافی نیست،
فلسفه خلقت را پاسخ نمی دهد ولی آگاهی الهی آن را تکمیل می کند.
آن شادی یک کادوی الهی است.
اما آگاهی الهی برای این است که ما بتوانیم فلسفه خلقت را درک کنیم.
بدون درک فلسفه خلقت همه کارها بیهوده، خسته کننده و تکراری می شود. تنها زمانی ما می توانیم به این قضایا که در ادیان آسمانی اشاره شده نزدیک بشویم که بتوانیم فلسفه خلقت را درک کنیم.
وقتی فلسفه خلقت را درک کردیم رحمانیت الهی را درک می کنیم.
چون می بینیم برای این حرکتی که بنا گذاشته شده،
تسهیلات در نظر گرفته و تضمین کرده است.
آنوقت ما دلگرمی پیدا می کنیم و کارها خسته کننده نمی شود.
چون که می فهمیم از پس هر کاری می خواهد کار دیگری صورت بگیرد.
ما از مرحله شیدایی می گذریم.
ابتدا آن وجد و سرور را به ما می فهمانند.
حالا مساله اینجاست که آیا انسان معنای وجد و سرور را می داند؟
آیا انسان می داند آرامش چیست؟
می داند ذوق و شوق چیست؟
همه افراد عادی فکر می کنند می دانند،
اما وقتی در حوزه وجد الهی، در حوزه آرامش الهی، شادی الهی قرار می گیرند تازه می فهمند که نمی دانستند شادی چیست، آرامش چیست.
در واقع ما ادا در می آوردیم.
بعد از این تجارب است که حالا ما طالب آن می شویم،
حالا موضوع را دنبال می کنیم.
خیلی از دوستان حتی در دوره یک این تجربه را داشتند.
بی وفا نگار من، می کند به کار من، خنده های زیر لب، عشوه های پنهانی
به ما می چشانند تا ما طالب بشویم
یک چیزی را به ما چشاندند که ما دیگر در به در دنبالش هستیم.
این یکی از قضایایی است که روی ما پیاده می کنند
که ما به وادی طلب قدم بگذاریم و طالب بشویم.
حالا در این جستجوها یک دفعه یک چیزی پیدا می کنیم
که همان آگاهی است و فلسفه خلقت و چرایی.
پس مرحله شیدایی هم می گذرد و در آن نمی مانیم.
هیچ حالتی ثابت نیست.
دوره 6 - استاد طاهری
ما و همه ادیان دنبال این هستند.
همه ادیان هدفشان از برقراری صلات و نزدیکی به صلات
و مقیم صلات شدن رسیدن به حس حضور، شادی الهی و آگاهی الهی است.
شادی الهی برای ما کافی نیست،
فلسفه خلقت را پاسخ نمی دهد ولی آگاهی الهی آن را تکمیل می کند.
آن شادی یک کادوی الهی است.
اما آگاهی الهی برای این است که ما بتوانیم فلسفه خلقت را درک کنیم.
بدون درک فلسفه خلقت همه کارها بیهوده، خسته کننده و تکراری می شود. تنها زمانی ما می توانیم به این قضایا که در ادیان آسمانی اشاره شده نزدیک بشویم که بتوانیم فلسفه خلقت را درک کنیم.
وقتی فلسفه خلقت را درک کردیم رحمانیت الهی را درک می کنیم.
چون می بینیم برای این حرکتی که بنا گذاشته شده،
تسهیلات در نظر گرفته و تضمین کرده است.
آنوقت ما دلگرمی پیدا می کنیم و کارها خسته کننده نمی شود.
چون که می فهمیم از پس هر کاری می خواهد کار دیگری صورت بگیرد.
ما از مرحله شیدایی می گذریم.
ابتدا آن وجد و سرور را به ما می فهمانند.
حالا مساله اینجاست که آیا انسان معنای وجد و سرور را می داند؟
آیا انسان می داند آرامش چیست؟
می داند ذوق و شوق چیست؟
همه افراد عادی فکر می کنند می دانند،
اما وقتی در حوزه وجد الهی، در حوزه آرامش الهی، شادی الهی قرار می گیرند تازه می فهمند که نمی دانستند شادی چیست، آرامش چیست.
در واقع ما ادا در می آوردیم.
بعد از این تجارب است که حالا ما طالب آن می شویم،
حالا موضوع را دنبال می کنیم.
خیلی از دوستان حتی در دوره یک این تجربه را داشتند.
بی وفا نگار من، می کند به کار من، خنده های زیر لب، عشوه های پنهانی
به ما می چشانند تا ما طالب بشویم
یک چیزی را به ما چشاندند که ما دیگر در به در دنبالش هستیم.
این یکی از قضایایی است که روی ما پیاده می کنند
که ما به وادی طلب قدم بگذاریم و طالب بشویم.
حالا در این جستجوها یک دفعه یک چیزی پیدا می کنیم
که همان آگاهی است و فلسفه خلقت و چرایی.
پس مرحله شیدایی هم می گذرد و در آن نمی مانیم.
هیچ حالتی ثابت نیست.
دوره 6 - استاد طاهری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر