نسبت های من

___ نسبت های من ___

نسبت هایم را گم کرده ام. چند وقتیست خوب که دقت می کنم میبینم چقدر نسبت هایم را نمیشناسم. چقدر از نسبت هایم نا آگاهم. چقدر بی اطلاعم.
یک چیز جالبی که هست اینکه ما معیار تعیین و تشخیصمان برای نسبت ها در اولویت، روابط فیزیکال و جنسی و خونی مان هست. مثلاً فلانی پدرم هست. یا آن یکی برادر یا خواهرم. ما یک سری نسبت ها را متناسب با قرار داد های عادی اجتماعی برایشان تعریف داریم و میشناسیم. مثلاً پدر تعریفی مشخص دارد یا دوست. یا حتی نسبت هایی تعریف کرده ایم مثل دشمن. مثل بدخواه و ...
اما خوب که نگاه کنیم میبینیم این شناخت ما از نسبت ها، صرفاً معطوف به حواس ظاهر ماست. ولی چه بسیار نسبت ها که حتی ما عامل منتسب شدمان را هم نمیشناسیم. ولی قانون هستی این حرف ها را بر نمیدارد.
اگر اینطور هست که به ازای یک سلام حقی ایجاد میشود. آنگاه من چطور می توانم بی تفاوت از کنار نسبت هایم عبور کنم.

بیاییم این موضوع را از منظری دیگر نگاه کنیم. نسبت های من امتدادی دارد به بلندی تاریخ. من با هر عصر و هر نگاه و هر سطح بینشی که هم میدان و هم عصرم با همه افراد حاضر در آن سطح بینشی نسبت پیدا کرده ام. مثلاً خوب نگاه کنم. آیا من همانی نبودم که سنگ را برداشت و بر سر هابیل زد؟
یادم نیست که نوح صدایم میزد که به کشتی سوار شو؟ نگفتم نمی آیم؟ بلندای کوه را مثال نزدم؟
آیا من همانی نیستم که به عصای موسی خندید؟ نگفتم موسی دیوانه شده است؟ چرا به سمت نیل می رود. ما را به کشتن داد؟
آیا من نبودم که در وقت نماز عشق بر حسین تیر انداختم؟
آیا من؟ خودم را به امتداد تاریخ نمیبینم؟ با چه کسی و کجای تاریخ نسبت دارم ؟ با کجای تاریخ نسبت ندارم؟ کجا خودم را یافته ام؟ و کجا هست که خودم را نمیابم؟
بوی تو می آید ای دوست. و من دوباره مستم.
دوباره دیوانه ام و انگار در امتداد تاریخ دارم ذره به ذره و قدم به قدم در پی این بو دنبال نسبتی میگردم عجیب. نسبتی که مرا به آدمیت می رساند. نسبتی از عشق. نسبتی که ذره ذره ی جان آدمی را بهم پیوند می دهد. نسبتی که بوی آن مست میکند. نسبتی که نسب از عشق می برد. نسب از عشق میبرد. نسب از عشق ...
و من کجای تاریخ ایستاده ام؟ هم فاز و هم میدان با کدام سطح شعوری و کدام عصر بوده ام؟ با کدام عصر هم دوران و هم عصر شده ام؟
ندایی می گوید:
"والعصر. ان الانسان لفی خسر ... " ** ( سوره ی العصر )

__ حسن . ش - 29 بهمن 92 __