گروه خبري سايت
نام استاد محمد علی طاهری در گزارش سالانه سازمان عفو بین الملل در سال ۲۰۱۶
محمدعلی طاهری، معلم معنوی، با وجود اتمام دوران ۵ سال محکومیت خود در فوریه ۲۰۱۶ به اتهام توهین به مقدسات اسلامی و بنیانگذاری مکتب عرقان حلقه، همچنان در بازداشت انفرادی بند ۲الف زندان اوین به سر می برد. بازداشت خودسرانه شاگردان و هواداران وی همچنان ادامه دارد.
# ترجمه کامل مصاحبه مادر استاد محمد علی طاهرى با سازمان عفو بين المل
"هرگز باز نخواهم ایستاد"
– کمپین یک مادر برای آزادی فرزندش در ایران
محمدعلی طاهری، معلم معنوی و زندانی عقیدتی ایرانی، بیش از 5 سال است که در بازداشت انفرادی پیش از محاکمه به سر می برد و برای اعتراض به این بازداشت بارها دست به اعتصاب غذا زده است. مادر او عزت طاهری از مبارزه طولانی برای آزادی فرزندش می گوید:
روزی که فرزندم بازداشت شد تمام سلول های بدنم از ترس می لرزید.
ناگهان نیروهای سپاه به منزل من یورش آوردند و تمام وسایل مربوط به پسرم را ضبط کردند. من نمی دانستم او کجاست و چه برسرش آمده است. سردرگمی، ترس و شوک ایجاد شده توسط مامورین تجسس شرایط را صد برابر برایم بدتر می کرد.
من متوجه شدم که محمد باید زنده باشد چرا که اگر بدترین اتفاق افتاده بود آنها به دنبال وسایلش نمی آمدند. اما هیچگاه تصور نمی کردم که خانه مادری که فرزندش اسوه مهربانی و صداقت بوده، اینگونه مورد تهاجم قرار گیرد.
*هشت ماه طولانی
من کهنسال هستم و محمد مراقب من بود. برای 8 ماه تمام من نمی دانستم محمد کجاست و اصلا زنده است یا نه؛ و اصلا هیچ راهی برای فهمیدن آن نداشتیم. زندگی من حتی هنگام خوابیدن تلخ بود و تلخ تر از آن وقتی که بیدار بودم. تا اینکه نهایتا از زندان یک تماس تلفنی دریافت کردیم و قادر شدیم یک وکیل برای 5 دقیقه ملاقات با او بگیریم. هرچند من همواه قادر به ملاقات فرزدم نبودم.
رنجی که من در این دوره کشیدم سبب بیماری های زیادی در من شد، در آخر با قلبی شکسته و تنی رنجور مجبور به ترک وطن، مهاجرت به کشور کانادا و زندگی در کنار دخترم شدم. چرا که نیاز داشتم در جای امنی زندگی کنم و از تجسس های گاه و بی گاه نیروهای سپاه در امان باشم، و بیش از همه بتوانم پرونده پسرم را دنبال کنم. زیرا در ایران دست من در این زمینه بسیار بسته بود.
بسیار غمگین بودن چرا که همه چیز را در وطنم، جایی که هویت و ریشه ام از آن است، پشت سر نهادم. من تمام سالهایی که سخت کارکردم را، درست زمانی که هنگام لذت بردن از زندگی در کنار فرزندانم بود، پشت سر گذاشتم و مهاجرت کردم. حکومت ایران قلب من را شکست. در نهایت تمام اینها را رها کردم و تلاشم را معطوف کردم به آزادی فرزندم با کمک گروه های مدافع حقوق بشر.
*قلب من با فرزندم است
برای یک مادر فکر کردن به فرزند خود که در زندان انفرادی و در حال دست و پنجه نرم کردن با تجارب سهمناک است، بسیار دشوار و غیر قابل تحمل است. در هر لحظه قلب من با فرزندم خواهد بود. قلب من همچنین با فرزندان اوست که از عشق پدر خود محرومند. من فکر می کنم تنها خانواده زندانیانی که در معرض خطر هستند می توانند درک کنند که چه بر ما می گذرد.
هر چند ما می دانیم محمد بسیار قوی است اما نگران پیامدها و تاثیرات مخرب اعتصاب غذاهای طولانی مدت وی هستیم. به عنوان یک مادر چگونه می توانم تحمل کنم که فرزندم در زندان و تحت شرایط بسیار نا عادلانه باشد که مجبور بشود برای اعتراض به این شرایط و رساندن صدایش به منظور بازپسگیری حقوق خود دست به اعتصاب غذا بزند.
نمی توانید تصور کنید که غذا خوردن در حالی فرزند خود در اعتصاب غذاست چقدر دردناک است. من حتی نمی توانستم غذا را از گلو پایین دهم. در طول 70 روز اعتصاب غذا، غصه من مانع از غذا خوردنم می شد و به همین سبب بسیار لاغر شدم.
*ما هرچه در توان داریم انجام می دهیم
تا زمانی که در ایران بودم نمی توانستم کاری برای پسرم انجام دهم و وجود یک وکیل تنها راه دنبال کردن پرونده وی بود. اما پس از ورودم به کانادا در سال 2012، به دخترم گفتم ما باید هر کاری که می توانیم برای محمد انجام دهیم.
من و دخترم به شهرهای محتلف سفر کردیم و با فعالین و مدافعان حقوق بشر صحبت کردیم. بسیاری از مردم نامه سازمان عفو بین الملل برای درخواست لغو اعدام فرزندم را امضا کرده اند که تمام اینها باعث نجات جان پسرم شد.
بنده کمال تشکر و قدردانی را از حامیان عفو بین المللی دارم که به فرزندم کمک و از حقوق او دفاع کردند. امیدوارم همواره در مسیر خدمت به بشریت موفق باشند.
*من از فرزندم محافظت خواهم کرد
من همواه گفتته ام که اتهامات فرزندم هیچ پایه و اساسی ندارد. آنچه به من قدرت حرکت و تلاش را می دهد ایمان به بی گناهی فرزندم است. من یک مادرم و تا زمانی که آخرین نفسهایم را می کشم و آخرین لحظاتم را زندگی می کنم مسئول محافظت از فرزندم هستم و از این مسئولیت شانه خالی نخواهم کرد.
این واقعیت که محمد تا پیش از زندان همواره پر از امید بود برای من بسیار امیدبخش است و به من توان و انگیزه ادامه دادن می دهد. من تا زمانی که زنده هستم از تلاش نخواهم ایستاد و برای آزادی فرزندم از هیچ کاری مضایغه نمی کنم.
برای اطلاعات بیشتر در خصوص استاد محمد علی طاهری کلیک نمایید:
منبع خبر : گروه خبري سايت www.erfanekeihani.com
صفحه رسمي سايت سايمنتولوژي فرادرماني
www.instagram.com/ErfaneKeihani
www.erfanekeihani.picsart.com
www.line.me/ti/p/@uqw4341j
www.telegram.me/erfanekeihani
https://telegram.me/joinchat/AW_UpDvd-jq4wPTn2ydWBg
نام استاد محمد علی طاهری در گزارش سالانه سازمان عفو بین الملل در سال ۲۰۱۶
محمدعلی طاهری، معلم معنوی، با وجود اتمام دوران ۵ سال محکومیت خود در فوریه ۲۰۱۶ به اتهام توهین به مقدسات اسلامی و بنیانگذاری مکتب عرقان حلقه، همچنان در بازداشت انفرادی بند ۲الف زندان اوین به سر می برد. بازداشت خودسرانه شاگردان و هواداران وی همچنان ادامه دارد.
Spiritual teacher Mohammad Ali Taheri remained in solitary confinement in Section 2A of Evin Prison despite completing, in February, a five-year sentence for “insulting Islamic sanctities” for establishing the Erfan-e Halgheh spiritual doctrine and group. His followers continued to be arbitrarily arrested and detained.
"هرگز باز نخواهم ایستاد"
– کمپین یک مادر برای آزادی فرزندش در ایران
محمدعلی طاهری، معلم معنوی و زندانی عقیدتی ایرانی، بیش از 5 سال است که در بازداشت انفرادی پیش از محاکمه به سر می برد و برای اعتراض به این بازداشت بارها دست به اعتصاب غذا زده است. مادر او عزت طاهری از مبارزه طولانی برای آزادی فرزندش می گوید:
روزی که فرزندم بازداشت شد تمام سلول های بدنم از ترس می لرزید.
ناگهان نیروهای سپاه به منزل من یورش آوردند و تمام وسایل مربوط به پسرم را ضبط کردند. من نمی دانستم او کجاست و چه برسرش آمده است. سردرگمی، ترس و شوک ایجاد شده توسط مامورین تجسس شرایط را صد برابر برایم بدتر می کرد.
من متوجه شدم که محمد باید زنده باشد چرا که اگر بدترین اتفاق افتاده بود آنها به دنبال وسایلش نمی آمدند. اما هیچگاه تصور نمی کردم که خانه مادری که فرزندش اسوه مهربانی و صداقت بوده، اینگونه مورد تهاجم قرار گیرد.
*هشت ماه طولانی
من کهنسال هستم و محمد مراقب من بود. برای 8 ماه تمام من نمی دانستم محمد کجاست و اصلا زنده است یا نه؛ و اصلا هیچ راهی برای فهمیدن آن نداشتیم. زندگی من حتی هنگام خوابیدن تلخ بود و تلخ تر از آن وقتی که بیدار بودم. تا اینکه نهایتا از زندان یک تماس تلفنی دریافت کردیم و قادر شدیم یک وکیل برای 5 دقیقه ملاقات با او بگیریم. هرچند من همواه قادر به ملاقات فرزدم نبودم.
رنجی که من در این دوره کشیدم سبب بیماری های زیادی در من شد، در آخر با قلبی شکسته و تنی رنجور مجبور به ترک وطن، مهاجرت به کشور کانادا و زندگی در کنار دخترم شدم. چرا که نیاز داشتم در جای امنی زندگی کنم و از تجسس های گاه و بی گاه نیروهای سپاه در امان باشم، و بیش از همه بتوانم پرونده پسرم را دنبال کنم. زیرا در ایران دست من در این زمینه بسیار بسته بود.
بسیار غمگین بودن چرا که همه چیز را در وطنم، جایی که هویت و ریشه ام از آن است، پشت سر نهادم. من تمام سالهایی که سخت کارکردم را، درست زمانی که هنگام لذت بردن از زندگی در کنار فرزندانم بود، پشت سر گذاشتم و مهاجرت کردم. حکومت ایران قلب من را شکست. در نهایت تمام اینها را رها کردم و تلاشم را معطوف کردم به آزادی فرزندم با کمک گروه های مدافع حقوق بشر.
*قلب من با فرزندم است
برای یک مادر فکر کردن به فرزند خود که در زندان انفرادی و در حال دست و پنجه نرم کردن با تجارب سهمناک است، بسیار دشوار و غیر قابل تحمل است. در هر لحظه قلب من با فرزندم خواهد بود. قلب من همچنین با فرزندان اوست که از عشق پدر خود محرومند. من فکر می کنم تنها خانواده زندانیانی که در معرض خطر هستند می توانند درک کنند که چه بر ما می گذرد.
هر چند ما می دانیم محمد بسیار قوی است اما نگران پیامدها و تاثیرات مخرب اعتصاب غذاهای طولانی مدت وی هستیم. به عنوان یک مادر چگونه می توانم تحمل کنم که فرزندم در زندان و تحت شرایط بسیار نا عادلانه باشد که مجبور بشود برای اعتراض به این شرایط و رساندن صدایش به منظور بازپسگیری حقوق خود دست به اعتصاب غذا بزند.
نمی توانید تصور کنید که غذا خوردن در حالی فرزند خود در اعتصاب غذاست چقدر دردناک است. من حتی نمی توانستم غذا را از گلو پایین دهم. در طول 70 روز اعتصاب غذا، غصه من مانع از غذا خوردنم می شد و به همین سبب بسیار لاغر شدم.
*ما هرچه در توان داریم انجام می دهیم
تا زمانی که در ایران بودم نمی توانستم کاری برای پسرم انجام دهم و وجود یک وکیل تنها راه دنبال کردن پرونده وی بود. اما پس از ورودم به کانادا در سال 2012، به دخترم گفتم ما باید هر کاری که می توانیم برای محمد انجام دهیم.
من و دخترم به شهرهای محتلف سفر کردیم و با فعالین و مدافعان حقوق بشر صحبت کردیم. بسیاری از مردم نامه سازمان عفو بین الملل برای درخواست لغو اعدام فرزندم را امضا کرده اند که تمام اینها باعث نجات جان پسرم شد.
بنده کمال تشکر و قدردانی را از حامیان عفو بین المللی دارم که به فرزندم کمک و از حقوق او دفاع کردند. امیدوارم همواره در مسیر خدمت به بشریت موفق باشند.
*من از فرزندم محافظت خواهم کرد
من همواه گفتته ام که اتهامات فرزندم هیچ پایه و اساسی ندارد. آنچه به من قدرت حرکت و تلاش را می دهد ایمان به بی گناهی فرزندم است. من یک مادرم و تا زمانی که آخرین نفسهایم را می کشم و آخرین لحظاتم را زندگی می کنم مسئول محافظت از فرزندم هستم و از این مسئولیت شانه خالی نخواهم کرد.
این واقعیت که محمد تا پیش از زندان همواره پر از امید بود برای من بسیار امیدبخش است و به من توان و انگیزه ادامه دادن می دهد. من تا زمانی که زنده هستم از تلاش نخواهم ایستاد و برای آزادی فرزندم از هیچ کاری مضایغه نمی کنم.
برای اطلاعات بیشتر در خصوص استاد محمد علی طاهری کلیک نمایید:
منبع خبر : گروه خبري سايت www.erfanekeihani.com
صفحه رسمي سايت سايمنتولوژي فرادرماني
www.instagram.com/ErfaneKeihani
www.erfanekeihani.picsart.com
www.line.me/ti/p/@uqw4341j
www.telegram.me/erfanekeihani
https://telegram.me/joinchat/AW_UpDvd-jq4wPTn2ydWBg
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر