يكى از نتايج حركت در مسير عرفان، هماهنگى و هم فازى با زمان است. البته همراه با اين تحول تعالى بخش، فرد نسبت به اهميت و لزوم آن نيز آگاه مى شود. به طور معمول انسان نسبت به زمان، در موضع ديكتاتورى و زورگويى قرار دارد و مايل است زمان طبق ميل و سليقه ى او سپرى شود؛ اما زمان به عنوان يكى از اجزاى هوشمند جهان هستى مادى، در مقابل خواست زورگويانه او واكنش منفى نشان مى دهد. يعنى وقتى كسى تمايل دارد زمان دير بگذرد، در نظر او به سرعت سپرى مى شود و هنگامى كه مى خواهد زود طى شود، چنان كند مى شود كه براى او متوقف به نظر مى رسد و يا به سختى مى گذرد.
منبع : كتاب بينش انسان
استاد محمد علی طاهری
منبع : كتاب بينش انسان
استاد محمد علی طاهری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر